woensdag 5 december 2012

Mexico was nog net niet.


Eén van de voordelen van reisprogramma's maken is dat je al eens een keer naar het buitenland mag gaan voor je werk.
Toen ik deze keer richting Mexico mocht vertrekken, was ik best enthousiast. Mexico is één van die landen die niet standaard op mijn "nog te bezoeken-lijstje" staat; er zijn voor- en nadelen die me zowel aantrekken en tegenhouden. Maar als je er naartoe màg gaan, is de twijfel snel weggenomen natuurlijk.

Waarom Mexico niet standaard op mijn lijstje staat, valt niet rationeel te verklaren, het is eerder een algemeen gevoel. Het is één van die landen die er voor mij een beetje tussenvallen. Het is niet echt Amerika, maar het is ook niet Zuid-Amerika en het land heeft geen bijzonder goeie naam wat drugstrafiek betreft. We zijn daar ook effectief mee geconfronteerd, dus zo opgeblazen blijken de verhalen dus zeker niet te zijn.

Maar eigenlijk zijn er ook veel zaken die ik wel kan smaken, tortillas en guacamole om maar iets te noemen. Of dingen die ik heel graag ooit eens wil zien zoals Yucatan met zijn uitgestrekte Mayastad en Chichén Itza.

Helaas niets van dat alles deze keer.
Onze reis ging van Guadalajara tot Mexico City met als belangrijkste tussenstop de vulkaan Paricutin in Uruapan en een vlinderreservaat in Macheros.
Voor een uitgebreider verhaal moet ik helaas wachten tot de uitzending zelf, maar mijn honger werd (voorlopig) niet echt ingelost. Laten we hopen dat er toch ooit een herkansing komt!

dinsdag 16 oktober 2012

Plezier met de douaneofficier

Een collega van me is deze week op de rooster gelegd door een douaneambtenaar omdat ze het land van haar vakantie uit wou gaan met "een geweer" in haar tas. In realiteit ging het om een sleutelhanger van een machinegeweertje aan haar handtas. 't Zijn vreemde mannen die van de douane en je maakt er al eens iets mee.

Wie wil reizen zal vroeg of laat geconfronteerd worden met de douaneambtenaar.
Bij ons in België valt dat allemaal eigenlijk redelijk goed mee. We vertrekken en komen dan ook aan in ons land van herkomst en bij het zien van ons paspoort gaat er niet meteen een alarmbelletje af.

In andere landen daarentegen, kan dat al eens wat stroever verlopen. 
Drie van mijn merkwaardigste passages:
  • JordaniëAangezien we deze reis via een Thomas Cook fly en drive formule deden, vlogen we met een charter die volledig bevolkt was door toeristen met één of andere Thomas Cook formule. Ik ben er behoorlijk zeker van dat dit soort vluchten vanuit België waarschijnlijk om de 3 dagen toekomen in Jordanië en de douaneambtenaren dus redelijk op de hoogte zouden moeten zijn van het verloop van deze zaken. Toch zijn de ambtenaars er bij aankomst in geslaagd om ons allen te verwarren bij onze entry. Buiten de 4 woorden: “With group or not?”, spraken ze geen engels en stond iedereen zich dus wat schaapachtig af te vragen wat ze daar nu juist mee bedoelden. Wijzelf waren de enige personen die de fly en drive formule deden en voelden ons dus in principe geen lid van de groep die met een toeristenbus ging reizen. Het gezin naast ons wou geen uitstappen doen en in het hotel blijven, zij voelden zich dus ook niet echt deel van de groep. We werden uiteindelijk doorverwezen naar een andere balie alwaar men ons na 5 minuten weer terugstuurde naar de eerste balie. Er werden wat schaapachtige blikken tussen de ambtenaren gewisseld en we zijn dan maar gewoon doorgelaten. Bedankt jongens, nog steeds geen idee hoe we nu effectief binnen zijn geraakt.

  • New York: Lange rijen, maar met een behoorlijk efficiënt systeem. Helaas heb je er wel zeer norse douaneambten. Maak geen grapjes, stel geen vragen en geef alleen antwoorden als u daarom gevraagd wordt, plaats uw duimprint in stilte en kijk recht in de irisscan en wederom, maak daar geen grapjes over. Hoogstens een zachte "Kijk eens diep in mijn ogen" mag geneuried worden.

  • Israël – Tel Aviv: De douane in Tel Aviv valt best te om schrijven als: lange rijen, bossen mensen en een bijzonder slecht filtersysteem. Every fucking time. Het is heel erg om te zeggen, maar probeer een rij met veel westerlingen te zoeken en schuif daar aan. Het slaat nergens op, maar het gaat wel het snelst. En vertrek op tijd. Je zal maar plots 1,5u in een kotje moeten uitleggen waarom er een machinegeweer aan je tas hangt.

vrijdag 10 augustus 2012

Een dappere Belg in Park Astérix

Een tijdje geleden mocht ik van de Picardie Tourism een uitstapje maken naar Park Astérix.
Ik kende helemaal geen fluit van de Asterix strips, maar goed, wanneer je aan je vierde looping van één van de rollercoaster begint, is dat eigenlijk het minste van je zorgen.


En eerlijk waar, Park Astérix is een leuk alternatief op de gekende Belgische pretparken met minstens even spectaculaire achtbanen!

De rollercoasters werden meteen aan een test onderworpen en wat blijkt? De ritjes duren beduidend langer dan wat we in België gewoon zijn en de beleving van elke achtbaan is telkens anders.
De reuze Egyptische achtbaan 'Oz'iris' maakt een plotse duik onder de grond, de Gallische bobslee 'La Trace du Hourra' scheert vlak over de hoofden van de wachtenden na ons en de pittige strijdwagen 'Goudurix' met wel 7 loopings is op z'n minst gezegd een adrenalinejager.


Natuurlijk zijn er ook attracties waar je aan een rustiger tempo plezier kan maken.  Er zijn 2 soorten 'boomstammetjes'attracties die als ideale verkoelers op een warme zomerdag fungeren.
Er zijn ook heel veel alternatieve attracties voor de kleinere kinderen, allerlei themaspeeltuinen, paardencarrousels of stoere draaimolens verspreid over het hele park en er is zelfs een dolfijnenshow.

In België heb ik soms het gevoel dat de pretparken of vooral op volwassen afgestemt zijn, of vooral op kinderen, maar Park Astérix heeft echt een mooi allegaartje voor alle leeftijden gevonden. En extra lange attracties, laten we dat vooral niet vergeten.

Laat je zeker niet afschrikken door de ligging van het park in Frankrijk. Uiteindelijk ligt het op maar een 3-tal uurtjes rijden vanuit Brussel, ideaal eigenlijk om er een weekendje weg aan te koppelen!


Park Astérix Praktisch:
  • Bereikbaar via de A1 snelweg richting Parijs, het park bevindt zich tussen afrit 7 en 8
  • Parking aanwezig voor 8€
  • Tickets zijn wel niet goedkoop: 44€/volwassene en 33€/kind tussen de 3 en 11 jaar, maar op de website vind je wel online aanbiedingen.
  • Het park is geopend van april tot oktober van 10u - 18u (20u in de zomerweekends)
  • Meer informatie en kortingen op de website www.parcasterix.fr

Deze post is tot stand gekomen in opdracht van Picardie Tourisme. Alle meningen zijn - zoals steeds - 100% de mijne.

donderdag 2 augustus 2012

Reizen op het water

Reeds als kind leerde ik dat reizen niet alleen gaat om het ontdekken van een nieuw land, maar vaak ook om de weg er naartoe.
In tegenstelling tot de kinderen in mijn klas, gingen wij niet met het vliegtuig op reis naar verre landen. Wij gingen ieder jaar naar zee en naar Nederland.
Alleen deden wij dat niet met de wagen, maar met een motorboot.

Ondanks het feit dat ik al jaren niet meer met een boot op reis ben geweest, de occasionele bootuitstap op vakantie niet meegerekend, blijft dat voor mij een fantastische manier van reizen waar ik vaak met heimwee aan terugdenk.
Je kan je niet zo snel verplaatsen als met de wagen of het vliegtuig en een simpele trip naar zee kan al makkelijk twee of drie dagen in beslag nemen. Op die manier wordt niet de eindbestemming belangrijk, maar wel de weg er naartoe.
Je wordt gedwongen om je tijd te nemen, om tot rust te komen, om te kijken naar het leven dat je voorbijraast. Auto's, fietsers, lopers langs de dijk, ze steken je één voor één voorbij en dat is absoluut niet erg. Het geeft je tijd om te genieten, om na te denken of om gewoon je gedachten te laten meevoeren met de wind.
Reizen op het water geeft rust, dat is zeker.

Het geeft je bovendien een hele nieuwe manier om de wereld te ontdekken. 
Aanmeren aan één van de eilandjes in het Grevelingenmeer, meegaan in de stroom van zeilers en windsurfers op het Veerse Meer, deinen op de golven voor de kust, elke keer weer anders en nooit hetzelfde als wanneer je gewoon naar deze plek zou rijden.

Er is ook iets basic aan het leven op een boot. Weinig plaats, alleen de basisbehoeften zijn aanwezig en geen stroom aan toeristen op jouw vierkante meter. Heerlijk!
Luxe wordt ondergeschikt, een simpel kookvuur geeft je vrijheid en de wind overdag zorgt voor een goeie nachtrust.

Ik hoop dat iedereen ooit in zijn leven de tijd neemt om dit te kunnen ervaren. Om de strijd van de verste, mooiste en uniekste reisbestemmingen even naast zich neer te leggen en gewoon onderweg te zijn en daarvan te kunnen genieten.

"Focus on the journey, not the destination. Joy is found not in finishing an activity but in doing it". 
Greg Anderson

woensdag 1 augustus 2012

Wonder Woensdag

Drie jaar is het ondertussen geleden dat Nico en ik beslisten om de Engelse kust onveilig te gaan maken in Brighton.

De studentenstad staat vooral bekend om zijn pier, maar ook als homebase van heel wat muziekgroepen als The Levellers, The Kooks en Fatboy Slim. Vlaanderen Vakantieland omschreef het ooit als het Londen aan zee en dat is het ook echt een beetje.
Er is heel wat cultuur te ontdekken, je vindt er leuke winkeltjes en het nachtleven doet zijn Engelse afkomst eer aan.
Wij hadden geluk en kwamen onverwacht in een straatfestival terecht waar we meededen aan een fotowedstrijd en nog eens tweede werden ook!

Brighton is jong, warm, bruisend én tegelijk rustgevend. Ideaal voor een paar dagen ertussenuit.

dinsdag 31 juli 2012

Vancouver: Capilano Suspension Bridge

Op slechts vier dagen een stukje Canada willen verkennen is eigenlijk gekkenwerk.
Veel verder dan Vancouver en Vancouver Island zijn we dan ook niet geraakt tijdens onze roadtrip.
Geen Rocky Mountains deze keer, maar we vonden toch een ander stukje ongelooflijke natuur tijdens ons bezoek aan de Capilano Suspension Bridge.
Eigenlijk waren we op weg naar Grouse Mountain waar je met een kabelbaan tot bovenop Grouse Mountain kan en je een prachtig uitzicht op Vancouver hebt. Helaas deed het Canadese weer waar het goed in was en waren er heel erg lage wolken en een geregelde drup water waardoor we beslisten om de kabelbaan toch maar te laten voor wat ze was. Behoorlijk wat geld betalen om dan bovenop een berg naar een dik wolkendek te staren, is ook niet alles natuurlijk.

Dus reden we een eindje terug naar de Capilano Suspension Bridge en dat bleek, zoals de reisboeken beloofden, één van de topattracties van Vancouver te zijn.
Het gebied is een mix van avontuur, geschiedenis en cultuur en doet soms een beetje Bokrijkachtig aan, maar dat is zeker niet de essentie van dit park met zijn ongelooflijke hangbrug.

De hangbrug werd oorspronkelijk gebouwd in 1889 en rijkt zo'n 137m over de Capilano River. Ondertussen is de brug gelukkig een paar keer vernieuwd en bestaat ze uit een stevige stalen constructie. Wanneer je het halfway point bereikt voel je goed dat de brug begint te wiebelen, het blijft een hangbrug natuurlijk!

De rest van het park was ook meer dan de moeite waard. Zo huisvest het 'Treetop Adventure' dat volgens henzelf "een zicht biedt op dit bloeiende regenwoud door het oog van een eekhoorn". 
Via verschillende hangbruggen kan je van de ene boom naar de andere wandelen, genietend van de bijzondere pracht van het regenwoud.

Langsheen het pad vind je ook allerlei interessante weetjes of filosofische spreuken die je even dwingen om stil te staan bij die eeuwenoude bomen en unieke planten naast en onder je.
Doorheen het park staan ook heel wat originele First Nations totempalen die zelfs al vanaf 1930 een plaatsje vonden in dit park. Er is ook een stukje gewijd aan het leven van de First Nations in deze natuur, maar naar mijn mening had dit een behoorlijk hoog Bokrijk gehalte en voelt het een beetje als een verplicht nummer om de First Nations te betrekken in dit gebied dat ooit het hunne was.

Je zou denken dat een lange hangbrug en een wandelpad hoog in de bomen voldoende is om een park te vullen, maar neen hoor, sinds kort biedt men ook de 'Cliffwalk' aan.
En dat is exact wat je denkt dat het is! 


Langsheen de rotsen is een soort wandelpad opgehangen dat je een prachtig zicht op de rivier biedt. Het pad is erg smal en een aantal uitkijkpunten zijn in glas gemaakt waardoor je het gevoel hebt dat je gewoon in de lucht aan het wandelen bent. 

Capilano Suspension Bridge is echt een aanrader wanneer je in de buurt van Vancouver bent en je kan er makkelijk een halve dag in rondlopen. Het park is wel behoorlijk duur, je betaalt 25$ inkom per volwassene, maar dat is wel alle attracties inclusief.

Klein detail: de brug is ook gebruikt in een MacGuyver aflevering! Yes, I walked in MacGuyver's footsteps.

woensdag 25 juli 2012

Wonder Woensdag

Ondertussen is het al meer dan twee jaar geleden dat ik een stukje van mijn hart aan Istanbul verloor.
Lange verre reizen zijn niet altijd te combineren met een druk werkleven en al zeker niet als je partner nog eens zelfstandig is.
Wij proberen onze situatie echter altijd positief te benaderen en kiezen daarom vaak voor citytrips.
Omdat een collega/vriend van ons zijn hart heeft verloren aan Istanbul, wilden we zelf ook eens gaan ervaren wat die stad nu juist te bieden heeft.

Istanbul is vriendelijkheid, zachtheid en kleurrijkheid, allemaal samengeperst in één bruisende stad die ondanks haar oude gebouwen er een verbazende jonge mentaliteit aan over houdt.

Sommige steden lijken gemaakt om te fotograferen. Istanbul is er zo eentje.

En "oudheid" komt het best tot zijn recht met authenticiteit...

vrijdag 20 juli 2012

Roadtrip USA - Canada: De hotels


In de zoektocht naar hotels voor onze roadtrip zijn we niet over 1 nacht ijs gegaan.
Uiteraard is het goedkoper wanneer je kiest voor hostels of kamperen, maar omdat wij een behoorlijk druk schema te vervolledigen hadden, wilden we toch graag een minimum aan comfort en privé.

We hebben echt maanden gezocht naar de juiste hotels die eigenlijk allemaal 2 dingen gemeen moesten hebben: centrale ligging en niet te prijzig.
Een speld in een hooiberg was er niets tegen.
Achteraf bekeken zijn we er toch behoorlijk in geslaagd om – voor ons alleszins – de goede hotels te vinden.

Omdat ik in mijn zoektocht veel blogs heb gelezen over locaties, maar amper iets vond over de ideale accommodatie die bij de locatie hoort, lijst ik al onze hotels eens op.

30/05 – 1/06:  MGM Grand Hotel & Casino - Las Vegas
Een hotel zoals elk Vegas hotel waarschijnlijk. Erg grote en trendy kamers, maar uiteindelijk allemaal heel onpersoonlijk. Laat je ook niet vangen aan schijnbaar lage prijzen, maar dat legde ik hier al uit.

1/06 – 2/06: Bryce View Lodge - Bryce Canyon City
Ideaal voor een bezoek aan Bryce Canyon, net aan de inkom van het park. Het hotel werkt volgens het motelsysteem met parking voor de deur. Basic, maar proper.

2/06 - 3/06: Comfort Inn Zion - Hurricane
Een leuk voordeel van Comfort Inn is dat zij Continental Breakfast in de prijs aanbieden en dat is echt hoogst uitzonderlijk. Het hotel ligt tussen Bryce Canyon en Zion National Park en is dus ideaal als doorreislocatie. Er is verder niet echt iets in de buurt, maar het hotel heeft wel een minigolf die voor avondentertainment kan zorgen.

3/06 – 6/06: Best Western Carriage Inn - Sherman Oaks, Los Angeles
Los Angeles was de moeilijkste plek om een locatie te bepalen. De stad is zo groot dat je nooit overal dichtbij zit, bovendien moet je rekening houden met de verkeer dat geregeld strop zit. Achteraf bekeken had het hotel een ideale ligging, hebben we amper file gehad en had het een propere grote kamer. Je kan je auto ook makkelijk voor de deur parkeren.

6/06 – 7/06: SeaVenture Hotel - Pismo Beach
Een iets duurder hotel, dat van buitenaf wat gedateerd leek, maar binnenin zeer proper en romantisch was. Het had zelfs een bubbelbad op het terras! Het ligt ook vlak op het strand en het restaurant heeft naast lekker eten dan ook een erg mooi zicht op de ondergaande zon.

7/06 – 10/06: Travelodge Golden Gate - San Francisco
SanFran was de allermoeilijkste stad om iets betaalbaar te vinden dat ook nog eens goed gelegen was. Travelodge is altijd basic en iets gedateerd, maar wel in orde. Bovendien lag dit hotel echt middenin de hippe Lombard Street, dus het was dan misschien wel basic, maar de perfecte uitvalsbasis.

10/06 – 11/06: Medford Comfort Inn - Medford
Dit hotel was één van de enige dat we niet op voorhand geboekt hadden. We zijn dan ook eerder onverwacht hier terechtgekomen wegens wijziging van de plannen voor Crater Lake.  Deze Comfort Inn bevestigde opnieuw dat wij fan zijn van de keten. Het is gewoon een goede middenklasse hotelketen zonder meer.

11/06 – 12/06: Red Lion Hotel on the River – Jantzen Beach - Portland
Zeer groot hotel, doet wat fancy aan en heeft een mooie ligging aan het water. We waren zeer blij dat we rustig in dit hotel net buiten het centrum verbleven na de vreemde ervaring van de stad Portland.
Helaas ook het hotel waar mijn voorkeur voor hotels.com volledig de dieperik is ingegaan.

12/06 – 13/06: Hotel FIVE - Seattle
Het enige design hotel van de hele reis. Op zich proper, hip en goed gelegen, maar we waren effectief Sleepless in Seattle wegens belachelijk veel led lampjes en hightech apparatuur gezoem in de kamer. 

13/06 – 15/06: Quality Hotel Vancouver-Inn at False Creek - Vancouver
Het hotel is gedateerder dan het lijkt op de foto’s, bovendien bracht de bouw van een hotel vlak voor en achter het hotel behoorlijk wat lawaai met zich mee. ’s nachts hebben we daar gelukkig geen last van gehad. Het hotel ligt op zich wel goed, vlakbij de nieuwe hippe buurt Yaletown.

15/06 – 17/06: Dalton Hotel & Suites - Victoria - Vancouver Island
De hotels in Victoria zijn allemaal redelijk duur. Aan het einde van de reis wilden we niet veel geld meer uitgeven en kwam zo bij dit hotel terecht. Het is een heel oud hotel, maar ze zijn momenteel volop in renovatie. Wij hadden nog een oude kamer die een beetje shabby was, maar die echt deed denken aan de kolonialen. De fantasie aan al die mensen die jaren en jaren in de kamer verbleven, maakte veel goed en uiteindelijk werd het zelfs charmant.

17/06 – 18/06: Comfort Inn & Suites Sea-Tac Airport - Seattle (vlakbij luchthaven)
Helaas een domper op de Comfort Inn vreugde wegens onvriendelijke desk. Maar uiteindelijk verbleven we alleen maar in dit hotel om in het holst van de nacht snel bij de luchthaven te zijn voor onze vlucht. Voor 4 uurtjes slaap maakt een mens al eens graag een compromis.

Op 12 hotels in 3 weken bleek dat dus allemaal reuze mee te vallen!

dinsdag 17 juli 2012

Le Nid dans l'arbre: 1 van de vele ontdekkingen in Picardië

Picardië zegt je niet zoveel? No worries, in eerste instantie had ik dezelfde reactie.
Nochtans ligt het vlakbij Normanië en zelfs nog boven Parijs. Je bent er dus zeker ooit al eens doorheen gereden zonder het te weten.

Omdat deze regio nog niet de aandacht krijgt die ze verdient, zal ik hier geregeld een paar verborgen plekjes prijs geven. Zomaar, omdat het kan. En omdat mooie dingen gedeeld moeten worden.

Voor dit tripje besloot ik Nico even om te ruilen voor Katleen en dus gingen 2 meisjes en route richting het onbekende stukje Frankrijk.
Na een zoektocht van meer dan een half uur, het aanspreken van twee locals (waaronder één tractorchauffeur in een boswegje) en tot vier keer toe dezelfde bosweg op en af rijden, kwamen we eindelijk aan bij 'Le Nid dans l'Arbre'. We waren bijna zo wanhopig dat we klaar waren om toe te geven dat vrouwen en oriëntatie een ramp zijn.

Maar Agathe, de uitbaatster, stond ons al op te wachten en moest lachen toen we ons excuseerden voor de vertraging. Blijkt dat bijna alle bezoekers haar opbellen om de weg te vragen! 
Eat that oriëntatie. 
Op mijn vraag waarom er geen wegaanduidingen te vinden waren, was ze duidelijk: Le Nid dans l'Arbre moet een verborgen paradijs blijven in het vrij toegankelijke bos van Compiègne.
Ze had het niet beter kunnen verwoorden.

We konden kiezen welke boomhut we wilden, eentje met toegang met een trap of eentje met een zip-line. Wat een zip-line juist was, konden we niet helemaal inschatten, maar het leek ons in ieder geval minder saai dan een gewone trap!
We kregen meteen een klimharnas en bijbehorende uitleg van Agathe en toen was het klimmen maar!
Le Nid dans l'Arbre biedt tien unieke verblijven aan tussen de boomtoppen. Je bagage wordt via een kabel naar boven getrokken, net als het ontbijt dat 's ochtends aan je boom bezorgd wordt.
Via een ladder kom je op een platform recht tegenover je boomhut terecht en van daar moet je met de zip-line naar de overkant. Heel even zweven tussen de bomen, dat is pas een unieke ervaring!

De boomhutten zijn werkelijk prachtig ingericht, heel veel hout, perfect afgewerkte details, geen elektriciteit, maar wel massa's kaarsjes die de boomhut 's avonds omtoveren tot een romantisch nestje. Dit is echt tot rust komen en genieten. Een aanrader? Ik dacht het wel!

Deze post is tot stand gekomen in opdracht van Picardie Tourisme. Alle meningen zijn - zoals steeds - 100% de mijne.

zondag 15 juli 2012

Seattle, bakermat van de grunge en heerlijke sushi crunch

De laatste stop van onze roadtrip op Amerikaanse grond was Seattle.
Ik kon me op voorhand eigenlijk niet veel voorstellen van de stad, met uitzondering van Seattle Grace Hospital natuurlijk (Hallo McDreamy!).
Het ziekenhuis hebben we helaas niet gevonden (oké ik heb dan ook niet echt gezocht), maar ondanks het feit dat we maar een dag in Seattle waren, heeft de stad echt een goeie vibe op ons achtergelaten.
De eerste stop was Farmers Market, oftewel Pike Place Market. We hadden er op voorhand veel over gelezen en dat bleek effectief een fijne plek om gewoon even rond te slenteren. Eigenlijk is de Farmers Market een gegeven dat je in veel Amerikaanse steden terugvindt en ik hou wel van dat concept om even de voeling met de stad te vinden tussen allerlei eetkraampjes. 
Een mens zou voor minder honger krijgen. Waarop we gezwind naar de Sushibar vlakbij stapten en werkelijk waar de allerbeste sushi ooit aten. Japonessa heeft een behoorlijk aantal signature rolls waaronder de Seattle en de California crunch, mijn god, dit was de absolute definitie van een heerlijke sushiroll. We hebben nog serieus getwijfeld om 's avonds opnieuw daar te gaan eten, maar dat was er misschien toch net iets over.
Omdat we maar 1 dag hadden om de stad te verkennen, wilden we natuurlijk wel naar de Space Needle gaan kijken. Niet zozeer om er effectief een bezoek aan te brengen, maar vooral om het naburige EMP te ontdekken.

Het Experience Music Project is echt een topmuseum. Zelfs als muziek je maar matig interesseert, is dit een aanrader. Wij hebben de Nirvana tentoonstelling 'Taking Punk to the Masses' (Seattle was de bakermat van de grunge) en AC/DC's 'Australia's Family Jewels' aangedaan en ook al ben ik geen superfan van beide groepen, de tentoonstellingen waren echt boeiend. Bovendien zijn er overal hoekjes en kantjes in het museum waar je interactief met muziek kan werken. Allerlei muziekinstrumenten leren bespelen, muzikale kunstwerken bewonderen, voor de foto poseren met AC/DC attributen (uiteraard heb ik dat gedaan), de mogelijkheden zijn echt oneindig.

Seattle smaakte duidelijk naar meer, maar Canada wachtte.

dinsdag 3 juli 2012

Portland is weird.

Uiteraard is het onmogelijk om alle steden of alle landen die je aandoet allemaal even leuk te vinden.
Sommige plaatsen zijn volledig je ding, terwijl andere je op je honger laten zitten.
Kijk maar naar wat vele mensen van Los Angeles vinden.

In onze grote oversteek om van San Francisco via Seattle naar Vancouver te rijden, moesten we nog een tussenstop zien te verzinnen. Tijdens onze voorbereidingen waren we op Crater Lake gebotst, een prachtig - zoals de naam reeds zegt - kratermeer zo'n 2500m boven de zeespiegel.
Deze hoogte zorgt er meteen ook voor dat de omgeving voor het grootste deel van het jaar bedekt ligt onder een dikke laag sneeuw (van oktober tot juni) en je eigenlijk pas moet rekenen op juli tot september voor een volledig toegankelijk gebied.

Aangezien ons bezoek voor juni gepland stond, wilden we het risico nemen op ontoegankelijkheid. De webcam werd geregeld gecontroleerd en tijdens ons verblijf in San Francisco werd helaas duidelijk dat de rims rond Crater Lake nog steeds vol meters sneeuw lagen. Alleen de toegangsweg en een stukje aan het bezoekerscentrum was vrijgemaakt waardoor je na je bezoek ook weer langs dezelfde lange kronkelende bergrit terug zou moeten.
Omdat tijd erg kostbaar is tijdens een roadtrip van 3 weken van Las Vegas naar Vancouver, moesten we Crater Lake dus links (in realiteit rechts) laten liggen.

Een alternatief werd gevonden in Portland. Portland is de grootste stad in de staat Oregon en leek ons dus ideaal om een dagje te verkennen.
Dat de leuze van Portland effectief "Keep Portland weird" is, leerde we pas toen we ons er al middenin bevonden.

Bij het binnenrijden van de stad voelden we meteen dat er iets was veranderd. We konden er niet meteen de vinger opleggen, maar dat zou niet lang meer duren.
Er moest meteen getankt worden en wat blijkt, Portland is, samen met New Jersey, de enig stad in heel Amerika waar je niet zelf mag tanken. Hu? Je moet dus effectief staan wachten bij je auto tot er een werknemer tijd en zin heeft om je auto vol te tanken. Portland is weird: 1. En duidelijk niet zo efficiënt, dat ook.

Opmerkelijk met de rest van de steden waar we al geweest waren, was de grote werkloosheidsgraad en dan vooral bij jonge mensen.
Op elke straathoek zaten minstens 2 dakloze mensen met een gemiddelde leeftijd van 27 jaar.
Langs de drukke kruispunten zaten ook heel vaak jonge vrouwen met een kartonnen bordje in hun handen met daarop: "Need Gas". Ik stel mij dan voor hoe dat gaat: je hebt geen job, geen huis en geen geld, maar wel nog een auto, je beslist om uit Portland te vertrekken en valt dan plots zonder benzine om dan maar met een kartonnen bordje op een kruispunt te gaan zitten? Portland is weird: 2.

Omdat we de stad graag te voet wilden verkennen, gingen we op zoek naar een parking. Wat blijkt?  Eens je een parkeerplaats op een zogenaamde valet parking gevonden hebt (parkeren in de straten kon maar voor 2 uur), moet je naar die man zijn hokje stappen en hem op voorhand al zeggen om welk uur je je auto weer komt ophalen. Ik weet niet hoe jullie dat doen, maar ik weet meestal niet op voorhand of ik dan wel om 7 of 8 uur mijn auto weer kom oppikken als je ook nog wil gaan avondeten. Waarop die man ons aankeek alsof wij hem zonet vermelden dat wij en passant ook nog even de bank om de hoek gingen overvallen.
Na 7 uur 's avonds op de parking blijven - laat staan niet goed weten wanneer je je auto weer zou oppikken - was blijkbaar not done in Portland. De man stopte er ook mee om 7 uur, vanaf dan was het elke auto voor zichzelf, betaald of niet.
Ik vreesde heel even dat er elke dag om 7 uur 's avonds iets gevaarlijk in de stad gebeurt, maar om 5 na 7 liepen wij nog steeds heelhuids doorheen de straten.
Maar toch, bewijs 3: Portland is weird.

Misschien lag het aan het feit dat we maar een halve dag in de stad hebben doorgebracht, maar er was toch iets bevreemdends aan ons bezoek dat we nergens anders meer ervaren hebben.


Of je nu zelf beslist om Portland op te nemen in je volgende roadtrip, laat ik volledig aan jullie over, maar voor mij zijn 3 bewijzen van "Keep Portland weird" toch genoeg voor 1 keer geweest.

dinsdag 26 juni 2012

Reizen is een belofte aan het leven

Sinds ik een aantal jaren geleden voor mezelf besliste dat ik van reizen één van mijn passies wou maken, is er veel veranderd. 
De moeilijkste beslissingen waren er vooral in het begin. Ik kwam niet uit een gobetrottersfamilie en een plekje onder de zo bekende kerktoren was zeer gemakkelijk te vinden.Maar de wereld ging niet naar de kerkentoren komen, dus moest ik vanonder de kerkentoren uit!En dat betekende toen: en job zoeken die kansen zou bieden, een persoonlijk leven dat voldoende lucht om te reizen had en mijn ingesteldheid van het veilige dorp veranderen.


Ondertussen zijn er heel wat aspecten in mijn leven die veranderd zijn en mij stimuleren om rond de wereld te reizen.


Mijn job brengt me op behoorlijk wat plekken, ik ben niet meer zo honkvast en Nico heeft dezelfde drang om zijn blik te verruimen.Ik denk dat ik oprecht kan zeggen dat ik een gelukkiger en verstandiger mens ben geworden sinds ik reizen niet prioritair, maar wel belangrijk heb gemaakt.


"One's destination is never a place, but a new way of seeing things". (Henry Miller)


De eerste echte reis die mij als mens veranderende.
(c) Joris Lava


Ondertussen ben ik pas terug van 3 weken Amerika en Canada en vertrek in vandaag richting Frankrijk om wat stukjes over Picardië te schrijven. 
Mijn reisritme heeft niet altijd zo hoog gelegen en dat is ook niet nodig. Reizen gaat om een instelling. Een verrijking. Het gaat om kracht en durf om dingen te doen en te zien.
Reizen is een belofte aan jezelf om je blik te verruimen en het leven binnen te laten.

maandag 25 juni 2012

San Francisco bezoekt als een trein! (of beter: kabeltram)

San Francisco bracht mij terug naar mijn kinderjaren waarin ik elke dag na school naar Full House keek en in de generiekbeelden voor het eerst kennismaakte met de Golden Gate Bridge en de typische kabeltrammen die de steile heuvels beklommen.
En het moet gezegd zijn, die steile heuvels vroegen toch om heel wat conditie!

We verbleven in de Marina District en dat bleek achteraf gezien een zeer goede keuze. Restaurants, bars en hippe winkels lagen verspreid rond ons hotel in Lombard Street, de meeste stadsdelen waren makkelijk te voet bereikbaar (mits een stevige klim uiteraard), maar ook het openbaar vervoer was een makkelijke optie.

San Francisco was weer helemaal anders dan LA, maar wel even sfeervol.
Bij een bezoek aan San Francisco kan je niet anders dan de Golden Gate Bridge te bezoeken en voor de viering van zijn 75ste verjaardag is er sinds kort een heel nieuw wandel- en fietspad aangelegd dat je makkelijk tot aan het begin van de brug brengt en dat enkele mooie vista points aanbiedt onderweg.
Je kan dus kiezen om de tocht te voet af te leggen of met de fiets, maar gezien het steile karakter van de stad, kozen wij toch voor wandelen. Dat gaf ons ook de kans om geregeld even te stoppen en foto's te nemen van het prachtige uitzicht.

Aan het begin van de wandelroute ligt ook een levendig park: Crissy Field, waar het echt fijn is om gewoon te zitten en sfeer op te snuiven. Het is de perfecte plek voor een picknick of je kan een lunch take-out doen in de Warming Hut, een gezellig café waar je organisch eten kan verkrijgen.
Crissy Field was vroeger een luchthaven, maar de stad is er erg goed in geslaagd om te plek om te vormen tot een bruisende, groene hotspot.

Uiteraard kan je in San Francisco niet om Alcatraz heen. Bij goed weer - en niet te veel mist - zie je het eiland liggen van aan de kust en er zijn meerdere ferrytours per dag die je er naartoe brengen.

Reserveer zeker van te voren je ticket want deze tours zijn blijkbaar zeer snel uitverkocht. 
Ik keek op voorhand wat op tegen de quasi verplichte audiotour (zonder audio device kan je het hoofdgebouw niet binnen), maar achteraf gezien was dit toch echt een meerwaarde. Je wordt door de gevangenis gegidst door voormalige gevangenen en bewakers en houdt halt aan belangrijke punten. Het enige nadeel is dat er grote drommen mensen voor 1 specifieke cel kunnen staan omdat dit een stopplaats is in de audiotour. Foto's van lege gangen moet je dus zeker niet verwachten. Maar verder toch een aanrader!

San Francisco biedt uiteraard ook nog heel wat ander moois. De Fisherman's Wharf is leuk om langs te wandelen en het meest kronkelende straatje (the crookedest street) van San Francisco in Lombard Street is wel eens spannend om af te rijden. 

Chinatown vond ik persoonlijk niet echt zo speciaal, uiteindelijk ziet dat er in elke stad toch ongeveer hetzelfde uit.
De kabeltrams zijn natuurlijk het typische kenmerk van San Francisco en ook het keerpunt waar men de trams met de hand draait (op de Powell-Hyde lijn) is leuk om te zien. Denk echter goed na over een effectief ritje met de trams want dat is behoorlijk duur (6$ pp/enkel) in vergelijking met het gewone busvervoer.


Wat ons bezoek aan de stad helemaal af maakte, waren de heerlijke restaurants waar we 's avonds gegeten hebben. Wij hadden het geluk om in San Francisco te zijn tijdens de "Dine about Town"-actie, wat betekende dat je in een aantal goede restaurants voor een fix prijs een menu kon eten. Deze actie loopt helaas maar 1 keer per jaar (volgende data: 15-31 januari 2013). 
Check zeker de website www.sanfrancisco.travel om niet alleen op de hoogte te blijven van interessante acties in de stad, maar ook voor allerlei foodytours en attractie voordelen.

Met slechts 3 dagen om San Francisco te verkennen, hebben we ons moeten beperken tot de typische toeristenplekken, maar je kan daar gewoon niet om heen. San Francisco bezoekt als een trein - of beter nog, een nostalgische kabeltram - met een heerlijke sfeer waar je ook komt!

donderdag 21 juni 2012

Pismo Beach of Santa Barbara?


Wie van Los Angeles naar San Francisco (of omgekeerd) rijdt, zal voor zijn reiscomfort waarschijnlijk een tussenstop maken in Santa Barbara. 
Wij kozen er echter voor om het kuststadje wel aan te doen, maar er niet te slapen. Als alternatief sliepen wij in Pismo Beach, een klein kuststadje dat hoop en al bestaat uit 2 straten en een paar toeristenhotels. We ruilden de cultuur en de stad voor een comfortabel honeymoonachtig hotel en een mooie wandelkust.

Ik kan niet zeggen dat de ene plek boven de andere te verkiezen valt want we maakten wel een tussenstop op de pier van Santa Barbara voor een heerlijk verse vislunch en die was echt de moeite. Santa Barbara Shellfish Company is een zeer basic restaurant achteraan op de pier, maar ik heb zelden zo'n verse vis gegeten en hun prijzen zijn zeer correct.
Bovendien mag je gratis 90 minuten op de pier parkeren als je je ticket laat valideren in één van de restaurants of winkels.

Pismo Beach zelf was niets speciaal, maar het was wel eens leuk om een nachtje in volledig comfort door te brengen. Denk haardvuur en jacuzzi op de kamer inclusief. 

Na Pismo Beach kan je de route naar San Francisco hervatten via één van de mooiste wegen die we hebben aangedaan tijdens deze roadtrip: De Pacific Highway. Deze kustweg brengt je langs berg en zee weer naar het bruisende stadsleven van San Francisco. Er zijn verschillende vista points langsheen de weg waar je even kan stoppen en genieten van het uitzicht of misschien kan je wel wat luierende zeeolifanten spotten!

Let er wel op om voor aanvang van deze route te gaan tanken, want de prijzen in de bergen liggen een pak hoger. Er zijn ook niet zo heel veel restaurants, maar moest je de Lucia Lodge passeren, neem dan zeker de tijd om te lunchen op hun terras met fantastisch zicht op zee. Bovendien serveren ze de beste tunasandwich* die ik in heel mijn leven gegeten heb. (* wegens de overbevissing ben ik zo'n 2 jaar geleden gestopt met tonijn eten, uit principe. Dit restaurant vermelde echter expliciet dat het om een veilige en correcte maaltijd ging.)

De Scenic Highway start in Malibu, Los Angeles en brengt je helemaal tot in San Francisco. Sla deze route zeker niet over bij goed weer, want het uitzicht is over de hele ruwe kustlijn prachtig!

zondag 17 juni 2012

Los Angeles: Van alles een beetje


Over Los Angeles hebben al heel wat mensen hun zegje gedaan, het is dus moeilijk om daar nog iets aan toe te voegen.
Als er één ding was dat me opviel voor vertrek, is het wel dat de meningen erover erg verschillend zijn. You hate it or you love it.

Een aantal mensen uit mijn werkomgeving die ik erover aansprak, vonden het maar niets. Te groot en ontoegankelijk, geen stad zoals een andere.
Maar wanneer ik dan op blogs en internet ging zoeken, kreeg ik meer positieve verhalen te horen.

Ik was dus niet helemaal zeker over wat voor stad ik ging aantreffen, maar stiekem voelde ik dat de stad mij wel voor zich zou winnen.

Wat de eerste groep mensen vertelden is wel waar. Los Angeles is geen toegankelijke stad zoals pakweg Barcelona of New York waar je makkelijk van de ene naar de andere kant van de stad kan gaan. In LA heb je een auto nodig als je veel van de stad wil zien. Die auto's brengen dan natuurlijk weer files met zich mee, dus ik begrijp de frustraties hierover.

Toch is LA zoveel meer.
Het is Baywatch redders kijken in Santa Monica, genieten van het straat- en strandleven in Venice Beach, een tentoonstelling meepikken in The Getty Center, flaneren langs dure winkels op Rodeo Drive of Celebs spotten in The Grove na een heerlijke lunch in Farmers Market.

Net omdat er verspreid over de grote stad zoveel verschillende dingen te doen zijn, is het moeilijk om een ideale locatie voor je hotel te bepalen.
De prijzen durven nogal de pan uit te swingen en een tophotel op Santa Monica mag dan heerlijk klinken, als je weer maar eens in de file staat om uit dat deel van de stad te geraken, is het al een pak minder.
Wij kozen voor een hotel in Sherman Oaks. Een leuke buurt die rechtstreeks in verbinding staat met Hollywood via de bekende Mulholland Drive.

Een bezoek aan Hollywood was dan ook snel gemaakt, al moet ik meteen toegeven dat dat gedeelte van de stad zeker niet mijn favoriet is. De Hollywood Walk of Fame is leuk voor eventjes, maar na een uur had ik het wel gezien. We beslisten wel om 's avonds nog de Cirque de Soleil show 'Iris' mee te pikken in het beroemde Kodak Theatre. Een mens leeft maar één keer nietwaar.

Los Angeles mag dan groot en ontoegankelijk lijken, als je de stad benadert als een soort van ministaat met allemaal kleine steden op zichzelf, is het gewoon allemaal deel van je roadtrip.
De mensen zijn supervriendelijk, de zon schijnt er bijna altijd en er is overal wel een mooie rit in de Hollywood hills, langs het strand of door de stad te vinden.
Je mag mij vanaf nu gerust bij de love it groep rekenen.

zaterdag 16 juni 2012

Spijtige ervaring bij hotels.com


Uit mijn posts rond de voorbereiding van de USA roadtrip, kon je duidelijk merken dat ik fan was van de boekingssite hotels.com.
Boekingen met taxen inclusief, een nacht gratis na 10 overnachtingen, enfin, ik was overtuigd van hun service.

Tot zover het positieve hotels.com verhaal bij boekingen voor vertrek.
Tijdens onze reis moesten er nog een aantal hotels terplekke geboekt worden omdat we wat speling in onze planning wilden behouden.
Ik wou dus een dag op voorhand een hotel boeken via hun website, kwestie van aan onze 10 overnachtingen te kunnen geraken, qua loyaliteit een belangrijke factor voor hen.
Na de boeking, kreeg ik zoals gewoonlijk een bevestigingsmail met de uiteindelijke kosten, maar deze keer zonder boekingsnummer.
Bovendien stond er in de email dat er binnen de 24u contact met mij zou opgenomen worden, iets wat ik tot nu toe nog niet meegemaakt had bij voorgaande boekingen.

Omdat we de volgende dag nog niets gehoord hadden, beslisten we toch even contact op te nemen met het geboekte hotel zelf.
Zij bleken echter geen boeking ontvangen te hebben.
Gealarmeerd door deze boodschap, belde ik tijdens onze autorit, naar de nieuwe bestemming, rechtstreeks met hotels.com.
Wat volgde was een behoorlijk staaltje klantonvriendelijkheid.

Toen ik eindelijk werd doorverbonden met iemand van de klantendienst, werd er gevraagd naar mijn boekingsnummer. Helaas was dat net een deel van het probleem want in hun mailcommunicatie werd geen boekingsnummer vermeld.
Wanneer ik probeerde uit te leggen dat ik geen boekingsnummer had, werd de telefoniste behoorlijk lastig en kreeg ik de boodschap dat zij dat nodig had omdat zij anders het probleem niet kon opsporen.
Mijn emailadres dan maar. Dat lukte wel, maar er stond geen boeking voor desbetreffend hotel in mijn overzicht - dit had ik zelf ook al opgemerkt toen ik vlak na het ontvangen van hun mail naar mijn account was gaan kijken.
De telefoniste zou even contact opnemen met het hotel - wat ik dus ook al zelf gedaan had - en mij even in hold zetten.
10 minuten later heb ik de telefoon neergelegd omdat ik van mening ben dat het absoluut niet kan dat men tijdens een gsmtelefoontje van Amerika naar België een klant 10 minuten naar een wachtmuziekje laat luisteren. Als hotels.com mijn telefoonkosten hiervoor wil vergoeden, geen probleem, maar dat zal waarschijnlijk niet het geval zijn.

Er wordt na het onderbroken telefoontje geen contact met mij opgenomen, dus beslis ik na een half uur om opnieuw zelf te bellen. Ik krijg een nieuwe telefonist aan de lijn en leg opnieuw mijn probleem uit, de andere telefoniste was blijkbaar zelf door het hotel in hold gezet. Jammer dat zij dan niet het gezond verstand had om mij even terug te nemen en mij voor te stellen om mij zelf terug te bellen.

Maar goed, de tweede telefonist dus. Deze man kon mij alleen maar bevestigen dat er tijdens de boeking iets was foutgelopen en dat men daar niets meer aan kon veranderen.
De enige oplossing was de boeking opnieuw te maken. Op zich geen probleem, ware het niet dat men mij de boeking alleen maar aan een nieuwe rate kon aanbieden, die ondertussen zo'n 20€ hoger lag dan mijn initiële boeking.
Wanneer er iets foutloopt in hun boekingssysteem, ben ik van mening dat ik als klant hier niet voor moet opdraaien. Bovendien was ik in het bezit van een email met bevestiging van de lagere boekingsprijs.
De telefonist kon hier helaas niets aan veranderen. Wel gaf hij mij de suggestie om te boeken aan de nieuwe rate en nadien een email te sturen naar de klantendienst met een printscreen van de oude en de nieuwe rate, het probleem uit te leggen en te hopen dat ik kans maakte op een refund van het verschil.

Hopen? Er kon mij dus niet gegarandeerd worden dat dit verschil terug zou betaald worden? Neen.

Ik was echt niet te spreken over de klantonvriendelijkheid die ik bij hotels.com heb mogen ervaren:
- boekingsfout in hun systeem (al heeft niemand dit verbaal willen erkennen)
- geagiteerde telefoniste die mij 10 minuten in wacht laat staan tijdens een internationaal telefoontje
- geen gegarandeerde refund

Ik kan alleen maar concluderen dat er qua oplossingsgericht werken nog een serieuze effort moet gedaan worden bij hotels.com.
Vanaf minuut 1 heb ik nooit het gevoel gehad dat we 'samen' naar een oplossing zouden kunnen toewerken. Er werd meteen een 'lastige klant-uitvoerende telefonist'-situatie gecreëerd en dat is heel erg jammer, zeker gezien het feit dat wij voor deze roadtrip toch zo'n 10 overnachtingen via hen zouden boeken.

Deze post is ook via mail aan hotels.com bezorgd.

maandag 11 juni 2012

Zion National Park: Gehypt of gehiked?


Zion National Park werd het tweede park op onze roadtrip en was toch weer iets anders dan Bryce Canyon. Een mens zou denken dat al dat natuurschoon op de duur begint te wennen, maar voorlopig slaagt Amerika erin om bijzonder gevarieerde landschappen op erg korte tijd aan te bieden. Heerlijk is dat.

Toch is Zion een buitenbeentje op de andere Nationale Parken. Omdat het toerisme de laatste jaren erg omhoog is gegaan in de regio, heeft men moeten beslissen om het gebied niet meer vrij toegankelijk te maken.
Je moet je wagen parkeren aan het visitor center (25$ per auto) en van daaruit kan je een shuttlebus nemen die de Zion Canyon Scenic Drive aandoet.

Aangezien wij van Bryce Canyon kwamen, liep onze aanrijroute via de Zion Mount-Carmel Highway, ook wel de 'Scenic Byway' genoemd. Deze ongelooflijk mooie bergroute brengt je tot aan het visitor center waar je je auto kan achter laten en op de shuttlebus kan stappen. 
(Helaas geen foto's hiervan aangezien ik achter het stuur zat :-) )

Het shuttlesysteem is bijzonder handig: de bus stopt bij elke belangrijke trail of viewpoint, je stapt af wanneer je wilt en om de 10 minuten passeert er weer een nieuwe bus waar je weer kan opstappen om verder te gaan of terug te keren.

Eigenlijk is Zion vooral geschikt voor echte hikers. Bij elke busstop start er een hiking trail, of moet je een stevige wandeling maken voor je aan een viewpoint uitkomt.
Wij hadden (vooral door de hitte) geen zin om uren te gaan stappen en hebben uiteindelijk maar een 3-tal stops van de 8 effectief gemaakt.
Vooral Weeping Rock en de Temple of Sinawava zijn echte aanraders.

Daar waar Bryce Canyon je vooral een uitzicht op het park biedt, kan je in Zion echt in en door het park wandelen. Een totaal andere belevenis dus, maar voor mijn part zeker de moeite waard, ook als je geen echte hiker bent.